Eftir Þór T.V. Stiefel frambjóðanda Lýðræðishreyfingarinnar:

Það er talað um nauðsyn uppstokkunar í íslensku stjórnkerfi. Fáir sem tjáð hafa sig um málið geta ímyndað sér að áframhaldandi fjórflokkakerfi geti átt aðild að því að byggja upp nýtt Ísland. Ástæðan er margþætt en mér segir svo hugur að tvennt sé aðallega sem brenni á fólki.

Í fyrsta lagi hefur Alþingi sem slíkt brugðist. Þeir aðilar sem þar hafa setið undanfarin kjörtímabil eiga beina sök á því ástandi sem nú ríkir. Löggjafarvaldið hefur brugðist; sá aðili sem sett hefur leikreglur þær sem spilað var eftir á íslenskum fjármálamarkaði brást. Alþingi hefur sett lög sem leitt hafa af sér það ástand sem nú er að knésetja þjóðina; og má þar nefna kvótakerfið í íslenskum sjávarútvegi, lög um fjármálaeftirlit og Seðlabanka. Alþingi hefur brugðist þeirri skyldu sinni að tryggja það að bankafyrirtæki vaxi ekki íslensku samfélagi svo um höfuð að fall þeirra gæti dregið þjóðarbúið með sér. Það er Alþingis að sjá til þess að gjaldmiðillinn í landinu sé nothæfur. Það er m.ö.o. ekki hægt að kenna fjármálalífinu um hvernig fór, það starfaði eftir þeim ramma sem því var sett – ramminn, lögin, reglurnar -  Alþingi er það sem brást.

Hitt er sú spilling sem nú er að verða öllum ljós. Spilling sem aldrei gæti viðgengist nema með því að ná inn í sjálft Alþingi íslendinga. Samtryggingarstjórnmál, flokksundirgefni, greiðastjórnmál og foringjaundirlægjuháttur eru þættir sem stuðla að spillingu í valdaþáttum samfélagsins. Fjármögnun flokka og lokað bókhald þeirra eru dæmi af argasta tagi sem ala á vantrausti og eru vettvangur spillingar. Samtvinnun löggjafar- og framkvæmdarvalds og undirtök stjórnmálaflokka í dómsvaldi ríkisins eru einnig til að auka á nálykt þessa flokkakerfis sem fólk sér sig nú tilneytt til að fara út á götur til að mótmæla gegn.

Hægt er að tiltaka fleiri dæmi en læt ég það öðrum eftir, mér nægir að fullyrða að flokkakerfi það sem við búum við á Íslandi er afdankað og úr sér gengið. Það hefur aldrei verið gott og, í raun, dregið úr mætti fólksins til að ákveða hver og hverjir færu með stjórn landsins – því þarf að breyta.

Ég ætla að fullyrða það hér að það eitt að fólk hafi starfa af og eigi sér starfsferil í að vera stjórnmálamenn sé undirrót þeirra meina sem nú eru orðin graftakýli á íslensku samfélagi. Framan af lýðsveldistímanum, að ekki sé talað um, áður en Ísland varð nýlenda erlendra konunga var það ekki aðalstarfi þingmanna að sitja þing. Menn áttu sér annan starfa og riðu til þings, eins og það var kallað, til að taka þátt í umræðum og ákvarðanatökum en snéru að því loknu heim til sinna starfa á ný. Hvað er svo mikilvægt í þessu? Jú sú staðreynd að menn höfðu ekki starfa af því að vera Alþingismenn gerði það að verkum að menn voru ekki að berjast fyrir sínu eigin pólitíska lífi heldur voru að berjast fyrir þeim málum sem þeir vildu koma í gegn – á þessu er veigamikill og grundvallar munur.

Þegar menn gerast atvinnustjórnmálamenn verður þeirra hagsmunamál fyrst og fremst að halda áfram í stjórnmálum. Meginmarkmiðið verður að viðhalda eigin völdum, hvort sem það felst í því að ná endurkjöri til Alþingis, setu í ríkisstjórn, setu í nefndum eða ráðum á vegum ríkisins eða í öðrum embættum svo sem utanríkisþjónustu eða bankaráðum. Út frá þessu þróast svo samtryggingarstjórnmálin sem síðan leiða af sér þá spillingu og stjórnleysi sem við erum svo óþægilega að upplifa afleiðingarnar af í dag. Allir flokkar á Alþingi í dag hafa tekið þátt í þessu ferli; þessu sem heitir að koma sínum mönnum að.

Ég vil halda því fram að það sé engin ástæða fyrir atvinnustjórnmálamennsku og að það sé í raun hefting á lýðræði og ákvarðanamöguleikum almennings. Ég hef bent á það áður, og mun aldrei þreytast á því, að það er bæði mögulegt og sjálfsagt og eðlilegt að líta á alla borgara samfélagsins sem þingmenn, og að allir borgarar samfélagsins eigi að taka þátt í ákvörðunum er varða samfélagið. Tími fulltrúalýðræðisins er liðinn undir lok og einungis sú staðreynd að, atvinnustjórnmálamenn vilja viðhalda völdum (störfum) og vanþekking almennings á því að vel er hægt að sinna ákvarðanatöku beint og milliliðalaust, er að koma í veg fyrir að ástandið breytist. Tæknilega er í dag vel hægt að bera öll meiriháttar mál beint undir þjóðina til samþykkis eða höfnunar. Af hverju má ekki, ég eða þú lesandi góður, hafa eitthvað að segja um fjárlög, niðurskurð í heilbrigðiskerfinu, áherslur í umhverfis- og utanríkismálum og menntamálum svo eitthvað sé nefnt? Hvers vegna þarf ég að ganga í einhvern tiltekinn flokk til að geta haft eitthvað um það að segja hvort kjósa eigi um ákveðin mál er varða þjóðina alla? Það er mjög líklegt að ég sé sammála ýmsu í öllum flokkum en ekki öllu – af hverju á ég að þurfa að festa mig við einn stjórnmálaflokk til að hafa áhrif? Af hverju á ég ekki, sem borgari í þessu landi, að geta haft áhrif á það beint hver verður forsætisráðherra eða þingmenn? Svarið við þessum spurningum er einfalt: Af því að ákveðnir aðilar í landinu vilja ekki láta frá sér það vald sem þeir hafa. Það felst mikið vald í því að ráða yfir stjórnmálaflokki sem getur ráðið því hverjir verða ráðherra og dómarar, hverjir sitji í ráðum, nefndum og embættum ríkisins, stjórnum ríkisfyrirtækja og séu sendiherrar o.s.frv. Þetta vald vilja menn ekki láta frá sér. Þetta er dapurleg staðreynd og minnisvarði eiginhagsmuna og sérhyggju. Það er, aftur á móti, engin praktísk nauðsyn á þessu fyrirkomulagi.

Þú sem ert að lesa þetta, það er undir þér komið að breyta þessu. Það er undir þér komið að krefjast þess að þú fáir að taka ákvarðanir um þína framtíð, þitt líf og að það sé ekki á höndum fárra aðila, sem hafa þann hag fyrir brjósti einan að viðhalda eigin völdum. Við höfum sýnt það, almenningur í þessu landi, að við getum knúið á um breytingar og það hriktir í stoðum flokkakerfisins vegna þess graftar sem nú vessast upp á yfirborðið. Þetta kerfi er liðið undir lok – það er undir þér komið, lesandi góður, hvað tekur við.

Lifi byltingin!
Þór T.V. Stiefel